بر بلندای کوه بیل

دوستان عزیز همانطور که در نوشته های قبلی به عرض رساندم یکی از اهداف اصلی ایجاد این وبلاگ شناساندن منطقه ی فامور و خصوصا طایفه ی مالکی و سکونت گاه آنان یعنی کرانه های دریاچه ی پریشان و کوهستان زیبای کوه بیل و حد فاصل آنهاست که سابقا از طریق کوچ طی می شد . من بعد نیز به فراخور حال و در حد بضاعت انشاالله مطالبی را جهت علاقه مندان به این منطقه تقدیم خواهم کرد: نوشته کوتاه زیر از همین مقوله است.

عمده ی کرانه ی شمالی دریاچه پریشان را به ترتیب  روستاهای   “پریشانparishan“، “هلکhelak،” دهپاگاه  dehpagah” و روستای “قلات نیلوqalat niloo“در برگرفته است که مجموع این ها را طایفه ی مالکی گویند . ادامه مطلب...

کوه بیل : تصویر بالا گود بَلَحی است . در اصطلاح محلی به میدان ،گود و به بوته شیرین بیان ، مَهکMAHKیا  بَلَح(balah)می گویند .روزگاری این محوطه زیر بوته های شیرین بیان پیدا نبود .اما به یُمن سودجویی برخی ،درحال حاضر به سختی می توان یک بوته اش را در این یورد (1)پیدا کرد.

ارتفاعات بالای منطقه را تُل باده یا تُل بادی گویند که یکی از مرتفع ترین و زیباترین مناطق کوه بیل است که متأسفانه عمده آن ،بنا به مصلحتی مثل خیلی جاهای دیگر منابع طبیعی محصور شده است وقابل دسترسی نیست.

ادامه مطلب...

تصویر بالا ، نمایی از یک مدرسه عشایری است.

مدارس عشایری ، ایده استاد شهیر مرحوم محمد بهمن بیگی برای با سواد نمودن بچه های مردم ایلات بود که بواسطه کوچ مداوم امکان استفاده از مدارس ثابت برایشان فراهم نبود.این مدارس عمدتا در استانهای محروم فارس ،کهگیلویه و بویر احمد ،کرمانشاه ،سیستان و بلوچستان ... ایجاد شده بودند.ایل مالکی نیز در زمان کوچ و اتراق در سرحد کوه بیل ،از این امتیاز بی مثال بهره مند بودند. ادامه مطلب...