بر بلندای کوه بیل

سال نو مبارک دوستان عزیزم، عذرخواهی از بابت این تبریک تقریبا دیرهنگام،البته نه خیلی هم دیر ،به هر حال امروز روز اول سال جدید است.دلیل این تاخیر گرفتاری های جورواجور است که در این چند روز منتها به آخر سال به سراغمان آمد .

البته زندگی با همین فراز و نشیب ها معنا پیدا می کند و از یک نواختی بیرون می آید. مهم این است که ما بتوانیم هشیار باشیم و  انواع گرفتاری ها ما را از دور و برمان غافل نسازد.بتوانیم آن جور که باید راه خود را پیدا کنیم و در این باریک راهها انسانیت خود را گم نکنیم.عزیزانمان،دوستانمان،همکارانمان ،همسایه هامان ،اقوام، خویشان و همه آن هایی که در اطرافمان هستند و زندگی ما با آن ها معنا پیدا می کند را دریابیم،قدرشان را بدانیم ،ببینیمشان با چشم دل .و نگران فردایی که شاید درکنارمان نباشند.و یا ما در کنارشان نباشیم! فرقی نمی کند. و اگر حواسمان نباشد و فرصت ها یکی یکی از دست برود یا ما باید افسوس بخوریم و یا دیگران.

البته نگه داشتن این حس و حال  آن قدرها هم هزینه بر نیست ،گاهی با یک تلفن ،گاهی با یک لبخند ،گاهی با یک سلام و صدها جور دیگر می توانیم به اطرافیانمان نشان بدهیم که برای ما مهم هستند ،دوستشان داریم، نگرانشان هستیم.دیدید گاهی وقتها به طرف مقابل می گوییم مواظب خودت باش ! همین دو سه کلمه کلی انگیزه ،امید ،عشق ،محبت را در خود جای می دهد. این ها را عرض کردم که اول خودم و بعد دیگر دوستانی که شاید خدای ناکرده اخلاق من را داشته باشند واز دور و برشان غافل ،به خود بیایند و از همین حالا که اولین روز سال جدید است به سمت جبران ناکرده ها برویم.

انشاالله خداوند هم به ما توفیق خواهد  داد والسلام تا فرصتی دیگر و ادامه این بحث. ....یاحق