بر بلندای کوه بیل

معمولا هرسال در برنامه دارم که در سالگرد درگذشت پر ابهام آموزگار سالهای دوم و سوم دبستانم مرحوم محمد علی میرشکاری بر مزارش حاضر باشم .17 دی ماه سالگرد سفر غریبانه ی آن عزیز به دیار باقی است . دیروز پنجشنبه 17 دی ماه بود و من به  دلایلی این توفیق را نیافتم. به جبران آن امروز جمعه 18 دی ماه،  اوائل صبح به اتفاق همسرم به دارالرحمه ی شیراز رفتیم و ضمن طلب آمرزش برای سایر بستگان مرحوم ومن جمله پدر بزرگوار همسرم ، بر مزار آموزگار گرامیم حاضر شدیم. برای روح بلندش طلب آمرزش کردیم و قرائت حمد و سوره .

من همه معلمانم را که برایم زحمت کشیده اند دوست دارم و ارج می نهم .خصوصا معلمان دوران کودکیم . اما الحق محمد علی میرشکاری گوهری یکدانه و شخصیتی ویژه بود که یاد و خاطره فعالیتهایش پس از سالها همچنان آذین بخش محافل و مجالس دانش آموختگان طایفه مالکی و دیگر کسانی از طوایف دیگر است که با او هر چند در برهه ای کوتاه معاشرت داشته اند.

 این عیب بزرگی است بر بنده کمترین و دیگر شاگردان بزرگوارآن مرحوم که در راستای شناساندن این چهره باسواد و دلسوز و پر انرژی و هدف دار به نسل جوان امروز طایفه،  قدمی هرچند کوتاه بر نداشته ایم . در واقع صحبت از منش و شخصیت بارز محمد علی  نه فقط حق شناسی نسبت به آن مرحوم است بلکه نیاز جوانان و نوجوانان ماست که با شناخت ابعاد شخصیتی آن معلم فداکار در خدمت به جامعه خود روش او را چراغی فرا راه خود سازند.

دعایم از خداوند بزرگ برای آن عزیز سفر کرده غفران و رحمت جاودانه و برای دوست دارانش بیداری و همت است و خلوص و تلاش. آمین