بر بلندای کوه بیل

قسمتی از وصیت نامه جوان جان باخته عزیز مرحوم زالی رحمت پور

....حدود نه سال از جوانیم را که لحظه لحظه آن سرشار از دردها و غصّه های غیر قابل وصف است به سختی درزندان گذراندم .دراین مدت که گویی صدها سال به طول انجامیده است یک لحظه شاد را در خاطر ندارم که بخواهم به عنوان نمونه بازگو کنم در عوض اگر بخواهم غصّه هایم در این مدت بگویم پایانی ندارد.

.... خدا را گواه خود می گیرم که در طول زندگیم هیچگاه نخواسته ام حتی آزارم به مورچه ای برسد که از این بابت دینی بر گردنم بماند . همیشه خیرخواه همه و در پی فراهم نمودن اسباب سعادتمندی و شادکامی چه برای آشنا و چه برای غیر بوده ام و در ذهنم نمی گنجید که روزگار این چنین دفتر زندگانی مرا ورق بزند و حادثه ای باور نکردنی برایم رقم بخورد بخصوص که طرف مقابلم در این حادثه یکی از نزدیکانم باشد .

... می شد که این قصه دردناک را طور دیگری هم به پایان رسانید .کسانی که آغاز و میان این قصه را رقم زدند می توانستند لااقل پایانش را به مسیری بکشانند که هم برای خود ذکر خیری به جا بگذارند وهم گل لبخند را بر چهره ی پژمرده ی خانواده ای چشم انتظار بنشانند.

... کاش می شد خاطرات این روزهای تلخ را در آینده در روشنایی مرور کنم واز این همه درد و سختی که در این سالهای تلخ و سیاه پند گرفتم و تجربه کردم را به دیگران انتقال دهم تا هیچ کس تجربه این سالهای سخت مرا دیگر تکرار نکند.

....یک توصیه هم به دوستان و قوم و خویشانم دارم و آن این که در حق خانواده ی شاکی هیچ گونه عملی خلاف موازین انسانی انجام ندهند و کمترین مزاحمتی برای آنها به وجود نیاورند و رفتار انسانی را با آنها فراموش نکنند.

...